MUSTAFAYA DAİR



 

Allah de Mustafa Allah de

Bu ses büyüdükçe büyüyor

Sanki gözlerimi delerek yürüyor

Aklıma takılıyor sesin ülküsü

Çağrılan o elbet

Viran olmuş memleketin türküsü…

Kendime hasımdır kalbim

Kendime zararlı

Sonra ses dingin ve kararlı

Giden sen olmalısın koca vapur

El sallandıkça ardından dünyam savrulur…

İçimde gizlenen garip

Bir bir sıralıyor sitemini

Üzgün,bitkin eğiliyorum önünde

Zihnime attığım sicim

Bir kıl kadar hafif kalıyor

Şimdi uçmak ve düşmek

Bulatlara yarenlik etmek gibi

Toprak bekliyor beni

Yeni kendisine ekliyor yeni…

Üşürüm ,titrer donar kitaplarım

Ya derim arkamda bıraktıklarım

Koşar ve yetişir belki telaş

Sonra o ses o ses

bölünür her şey

Allah de Mustafa Allah de arkadaş…

Yazılan bir tarihin

Evvelinden önce

Kimi düşler arasında

Kimi düşler görünce

Epeyden sonraydı ve

Epeyden önce

Seni aradım vakit denen

Bilinmez o yerde

Yok ki seni bana anlatan

Kahin hani nerde kendim nerde

Yokuş ve inişlerin altında ki inleme

Cevapsız bir şık gibi kodladım adını ayrılığın

Kim yazdı önsözünü bu cahil zamanın

Daha ağlamasını bile bilmiyor mecnun

Ve kimsesizim ve kayıp ve kırgın

Uzattın mı bana ellerini

Benim ben

Duy sesimi

seninim

Sonra o ses o ses

Allah de Mustafa Allah de

Bitti

son nefes…

Cellat vur boynunu

Vur ve kes