BAĞDAT

 

 Ey ebabil! kör oldu attığın taş

Bağdat’ta bir çocuk daha öldü arkadaş

Etrafa saçıldı binlerce ceset

Başka bir alem de hesaplaşılır elbet

Bir memleketi işgal ederken güç

Güçsüzde elbet alır bir gün öç

Sığınır Allaha var mıdır yüzü?

Korku sarmış ağlamaktan şişmiş gözü

Ey bu toprakların kan doğuran torunu

Hangi ahı aldın da yerden kalkmıyor başın

Her adıma dikilmiş onlarca mezar taşın

Yakılıp yıkılırken kutsal mabedin

Toprağından sürülürken güneşe erer mi fecrin

Terk etmekle kurulmaz başka cihan

Arkandan intizar eder evlad-ı viran

Fırat’ın ötesinde kızıl toprak doğurur yaradan

Hangi evlat isteyip de ayrılmış ki anadan

Ey İbrahim soyu! kin tut kavmine

Alçaktan alçak doğurur vatansız vehmine

Dalgalansın bayrağında bir başka bayrak altında

huzur ve refah

Sana ruhen uzağım fersah… fersah

Ey esaret altında özgürlüğüne gülen Bağdat

Sen git ,git kendi gölgeni aldat

Ölümle gelecekse gelsin onurlu vuslat

Dinini inkar edene etmişsin biat

Soyundan hep mikrop tüner ,  kokar kainat

Ey yüzyıllardan beri beklediğim görklü puya!

Gel artık bitsin bu karanlık rüya…